«دیباچه»- احسان انصاری: جهانگیر الماسی از جمله بازیگران پیشکسوت و قدیمی سینما و تئاتر کشوراست.او فارغ‌التحصیل رشته شیمی و فوق لیسانس «حقوق و روابط بین‌الملل» است و فعالیت هنری خود را در تئاتر از سال ۱۳۴۸ در اهواز آغاز کرد و با بازی در فیلم ریشه در خون به کارگردانی « سیروس الوند » وارد سینما شد.تشکیل «گروه تئاتر آژیده» با «پرویز بشردوست» (۱۳۵۲)، فعالیت در واحد فرهنگی تلویزیون و انتشار «نشریه نوشین» (۵۹ – ۱۳۵۸) از دیگر کارهای اولیه جهانگیر الماسی بوده‌اند.( برگرفته از ویکی پدیا)
در کارنامه هنری این بازیگر پیشکسوت بازی در فیلم هایی مانند «کمیته مجازات»،«محموله»،«خروج» و سریال هایی مانند «پس از باران»،«هزاردستان»،«در چشم باد» و«کوچک جنگلی» مشاهده می شود.«دیباچه» برای تحلیل و بررسی تفاوت های سینمای امروز ایران با دهه شصت و هفتاد با جهانگیر الماسی گفت وگو کرده که در ادامه ماحصل این گفت وگو را می خوانید:
* آیا نسل جدید سینمای ایران توانسته میراث دار خوبی برای سینمای دهه شصت و هفتاد باشد؟آیا محتوای فیلم های سینمایی غنی تر شده یا سطحی تر؟
تغییراتی که در سینمای کشور رخ داده مانند تغییراتی است که در جنبه های مختلف فرهنگی،اجتماعی و سیاسی کشور رخ داده و از آن جدا نیست.یک زمان فرد یا گروهی انقلابی هستند اما زمانی دیگر حکومت می کنند که این دو حالت با هم متفاوت است.زمانی که گروه انقلابی حکومت را به دست گرفت تلاش می کند رؤیا و آرمان های خود را محقق کند.سینما هنری است که محصول مدرنیته به شمار می رود که در یک مقطع زمانی،مسئولیت انتقال مفاهیم و روشنگری را برعهده داشت.سینما در دوره ای دیگر مسئولیت نقد عملکرد نیروهای انقلابی در مقایسه با جریان های سیاسی کنترل شده را در سطح جهانی برعهده داشت.این در حالی است که امروز سینما در یک موقعیت پارادوکسیکال ( متناقض ) مهم قرار گرفته است.
*چرا در چنین موقعیتی قرار گرفته است؟
نخست اینکه از نظر درونی و باطنی با تحول مواجه شده است.دوم اینکه شکل سینما نیز تغییر کرده و شاید تا ده یا پانزده سال آینده ما دیگر سالن های سینما نداشته باشیم. شاید در آینده تجمع افراد در سالن سینما و تماشای مشترک فیلم دیگر مانند پنجاه سال گذشته همراه با آسودگی و لذت نباشد. سوم اینکه ابزار نمایش فیلم تغییر کرده است.در گذشته حتمأ باید یک پوزیتیو را در آپارات قرار می دادند و می چرخید تا تصویر بزرگی روی پرده نشان داده شود.امروز وضعیت تغییر کرده و فرد می تواند در اتاق خود با استفاده از چند رشته سیم و یا با تلفن همراه خود تصاویر و فیلم هایی را که گرفته به هر نقطه ای از جهان مخابره کند.
در چنین شرایطی فردی که در نیویورک زندگی می کند یا در توکیو یا در پِکَن، می تواند فیلمی که شما گرفته اید را به صورت آنلاین روی پرده مشاهده کند.به همین دلیل باید عنوان کرد تغییر امکانات سینمایی در عصر جدید، همه ی مناسبت های سینمایی را در جهان تغییر داده است.امروز فرد با این چالش مواجه است که چرا باید چنین حرفی را بزند و حرفی که می زند از منافع چه گروهی حمایت می کند و یا چه حقی را از گروه دیگر تضییع می کند؟.از سوی دیگر این نکته حائز اهمیت شده که حرفی که زده می شود چگونه منافع خود فرد را تأمین می کند.در زمانی که ما دانشجو بودیم کلمه«ما» ارزش زیادی داشت.در آن دوران، اساتید برجسته به ما می گفتند هیچ گاه نگویید «من» و بلکه بگویید «ما».این در حالی است که امروز پیشتازان و پیشگامان این رویکرد را تبلیغ می کنند که بگویید «من».
*چرا امروز «من ها» در سینما جای «ما» را گرفته است؟
این تغییر رویکرد به معنای این است که در شرایط کنونی همه چیز باید حول منافع فردی «من» شکل بگیرد.نسل من نسلی بود که از منافع جمعی حمایت می کرد اما امروز سینمای ایران در یک موقعیت پارادوکسیکال قرار گرفته و به دنبال این است که کدام یک از اینها صحیح است؟.اگر «ما» ارزش داشت چرا اغلب کسانی که با ما همسو و هم جهت بودند در نیمه راه به«من» تبدیل شدند؟ این من ها نیز از بسیاری از جریان ها تهی شد و به موجوداتی تبدیل شدند که خودشان در گذشته به آن نقد داشتند و تلاش می کردند از آن فاصله بگیرند.سینمای امروز ایران دیگر نمی تواند میراث دار گذشته باشد.سینمای امروز ظرفیت و توانایی کافی برای اینکه میراث دار گذشته باشد ندارد و باید برای آینده خود چشم انداز مناسبی را ترسیم کند.آنچه امروز از سینما باقی مانده تنها یک حرفه است. سینما امروز به یک مجتمع خدمات حرفه ای تبدیل شده که عده ای در آن مشغول به کار هستند و درآمد کسب می کنند.اتفاقأ حکومت ها این وجه از سینما را در ظاهر بیشتر می پسندند.دولت هایی که در ایران بر سرکار آمده اند همه تأکید داشته اند که بیشتر به این وجه از سینما پرداخته شود.دولت ها در ایران بیشتر به سینما به چشم یک بنگاه اقتصادی نگاه کرده اند. این در حالی است که در کشورهای سرمایه داری و سوسیالیستی علاوه براینکه به جنبه درآمدزایی سینما توجه می کردند به سینما به عنوان یکی از مجامع نادر انسانی که می تواند «فکر» تولید کند و زمینه های تحول فکری و فرهنگی نیروهای جوان جامعه را به وجود بیاورد توجه می کردند.
